Dinsdag 30 juni 2020

Bericht van Karin Lodder, vrijwillige boswachter

De storm raasde om de keet bij paal 22.4. Windkracht 7 en 8 huilde over het strand. De regen kwam met bakken uit de hemel. Niks geen Dark Sky Park om van te genieten. Hoewel storm ook zijn charmes heeft. Je weet weer even dat je niks kunt plannen, dat het weer zijn eigen gang gaat en geen rekening houdt met zonaanbidders, toeristische strandlopers en mooi-weer-fietsers op hun e-bike.

Oscar snurkte beschaafd. Ik kwam nauwelijks in slaap. Ik had het koud, net als vroeger toen we kampeerden heb ik mijn trui aangehouden onder de dekens. De keet schudde als een zeiljacht op zee met  golven van 5 meter hoogte. Ik deed geen oog dicht. Mannen kunnen overal en altijd slapen. Hoe zou deze keet verankerd zijn in het mulle zand? De woestijnstorm blaast het zand met hoge snelheid richting Ameland. Het lijkt of hier vijf helikopters tegelijk op het strand bij paal 22 landen.

Het licht van de vuurtoren van Ameland gaf me een gerust gevoel. Jammer dat ik de Brandaris hier niet kan zien. Waar kom je in je leven nog zo’n onverbiddelijk ritme tegen. Elke minuut dezelfde interval, dezelfde lichtsterkte. Een ongekende zekerheid. Iets voor een onwankelbaar vertrouwen. Ik merk dat ik er een beetje jaloers op ben. Mijn leven is vaak 180 graden anders. Zeker de laatste maanden.

Ik heb mijn zaklantaarn gepakt en ben het logboek om 03.30 uur gaan lezen. Wat een drukte is het hier, bij mooi weer. Het lijkt zo te lezen een populaire dorpskroeg. Bekenden, vrienden, familieleden en onbekende passanten komen in grote getale langs deze hut voor een praatje. Zo’n keet heeft een grote aantrekkingskracht. Niet alleen mijn fantasie wordt blijkbaar geprikkeld op deze verlaten plek bijna aan het einde van het eiland. Fantasy Island, Robinson Crusoë, Nova Zembla, Bounty Island, alle romantische beelden flitsen door mijn hoofd als een heftig onweer.

Ik denk dat ik straks de verfrissende duik in de Noordzee maar even oversla. Tandenpoetsen lijkt me al koud genoeg. Ik heb zin in koffie maar ik kan moeilijk om vijf uur ’s ochtends Oscar wakker maken. Ik lig op mijn rug de spijlen van het bed van mijn bovenbuurman te bestuderen. Het wordt stilaan lichter, nog even en de zon komt op. Benieuwd of de donkere wolken nog een paar lichte stralen toelaten in deze donkere kamer van Damocles.

 Om half zeven word ik weer wakker. We zetten lekker ouderwetse pruttelkoffie, slow coffee noemt Oscar dat. Marketing van filterkoffie dus.

Good old Kobus zat op de paal op ons te wachten en te posten. Hij houdt zijn en ons territorium goed in de gaten. We storten ons op een captains breakfast. Kok Oscar  bakt eitjes voor ons met spek en kaas. Wat gebeurt er met me hier in het nieuwe normaal: ik ontbijt nooit…tot gisteren.

Sanitaire stop…. Is toch even een ander dingetjes dan thuis. Met de billen in de wind.  Puur natuur op deze grijze dag, wind 5 uit zuid west. Onze informatiebron is de scanner vanaf de Brandaris. De hele dag  horen we alle scheepsmeldingen, weerberichten en waterstanden.

Aan de horizon van de Noordzee zie ik twee vissserscheepjes. Zouden die lui ook slow coffee drinken?

De huismus in mij zet me aan het vegen. Een dagelijkse routine om zeker wel drie keer per dag even de boel zandvrij te houden. Een bruine kiekendief is driftig bezig wat te vangen in de bosjes tussen duindoorn en helmgras. Een klein lief konijntje  huppelt wat rond bij onze keet. Half 9 melden de eerste wandelaars zich in alle vroegte.  We zwaaien vriendelijk naar elkaar  en wensen elkaar ‘Goedemorgen!’

Ik neem even wat tijd voor nieuws uit de Wadden: een veiligheidsrapport over de milieuramp vorig jaar januari,  corona en de versoepeling op de veerdiensten en de Berenloop die doorgaat. Ik lees ook dat  het reistijdschrift Lonely Planet voor zijn zomernummer een special over de Wadden heeft gemaakt.  Als ze maar niet en masse in file naar Paal 22.4 gaan. Kobus, kiekendief, konijn en Karin houden van rust. Later!

Maandag 2906 verscheen de eerste aflevering van Blog Boschplaat Berichten op deze site.

• Foto’s: Karin Lodder
• Idee, productie en eindredactie: Henk Tameling