Uit de dagboekaantekeningen van Karin Lodder en Oscar Kolb, vrijwillige vogelwachters in de Boschplaatbarak van Staatsbosbeheer

Konden Karin en Oscar gisteren negentig bezoekers in het logboek van Staatsbosbeheer noteren, vandaag waren het er tien meer. Vogels van diverse pluimage doen elke dag het praathuis op de Boschplaat aan. Toeristen uit binnen- en buitenland en eilanders die even komen buurten en de vogelwachters week trakteren op lekker vers donker bruinbrood van Jumbo Mier en een gezonde fles vlierbessenbloesemsiroop. Een mooi scrabblewoord by the way.

Verder kwamen ook vandaag kwamen weer een huifkar en twee vliegtuigjes voorbij. Het wachten is nog op landingsvoertuigen, onderzeeërs, zeppelins, drones, parachutespringers en een afgedwaalde luchtballon.

Reebok

‘De mensen vinden het hartstikke leuk dat we hier zitten,’ vertelt Karin Lodder, ‘ze weten het allemaal. Ook de mensen van SBB zoals Wanda Bakker, Jan Eilens en Jan Huneman tonen echt belangstelling hoe het met ons gaat. Petje af!  Maar het echte hoogtepunt van deze dag met regen en uiteindelijk heel veel zon was de komst van een reebokje. Echt, we waren te verbouwereerd om onze camera’s op tijd te pakken voor mooie plaatjes. Fantastisch om te zien hier.’

Magneet

Van maandag tot maandag in een kleine tweepersoonskeet op een desolate en verlaten plek. Ik neem het zo langzamerhand na drie dagen wel met een stevige korrel Noordzeezand. Tientallen bezoekers per dag, diverse soorten voertuigen te land, ter zee en in de lucht en de scanner permanent aan met berichten van de Brandaris. De Boschplaathut werkt als een magneet op de globetrotters van de koude grond. De paradox is misschien wel dat ik daar zelf als publicist mede debet aan ben met deze blogs op de sociale media.

Dilemma

Het is het dilemma van natuurbeschermers, communicatiemedewerkers en marketingstrategen: je schreeuwt van de daken hoe rustig het in de natuur van de Waddeneilanden is met als gevolg dat horden toeristen in file richting de unieke en rustgevende natuur van de Boschplaat, de Noordvaarder of de Koegelwieck trekken.

Wees wijs met je Volvo

Hetzelfde gevoel kreeg ik vroeger als ik een Volvo zag met een sticker op de achterruit met Wees wijs met de Waddenzee. Voordat u mijn doopceel gaat lichten: ik was geen haar beter met mijn Volvo, zij het zonder sticker maar wel met – zie mij een eens bewust leven- de bekende blauwe sweater aan op weg naar de wadden voor de rust. Samen met nog zeker een miljoen bezoekers per jaar.

Generatietoerisme

Zo’n 450.000 mensen bezoeken jaarlijks allen al dit eiland met z’n 4900 eigen inwoners. Verreweg de meeste toeristen verblijven gemiddeld 5,7 nachten op het eiland, komen uit Nederland en zijn al eens eerder hier geweest. Het lijkt erop dat het bezoek besmettelijk is en van ouders over gaat op kinderen en vervolgens op de kleinkinderen. ‘Generatietoerisme’ noemen vrijetijdsexperts dit fenomeen.

De kist van Oscar

Hoe bereid je je voor op een zevendaags verblijf in het tweepersoons pension Zee- en Duinzicht zonder stromend water, kleuren-tv en fitnesszaal?

Karins maatje Oscar Kolb is niet over een nacht ijs gegaan. Hij nam een soort zeemanskist mee met een inhoud die niet zou misstaan bij een militaire operatie in Libanon. In zijn kist treffen we o.a. aan: schone onderbroeken, legersokken, natuurgidsen, topografische kaart, twee borrelglazen (‘Je weet maar nooit wie je tegenkomt”), klein zakwoordenboekje der geneeskunde, Tupperwarebakje, tyraps, scannertelefoon en mestins. Ook uit dat laatste artikel om eten in op te scheppen, blijkt het militaire verleden van deze vrijwillige vogelwachter uit Baaiduinen.

Oscar is qua dagelijkse arbeid niet voor een gat te vangen en hij verricht net als veel andere eilanders in verschillende branches werkzaamheden om in zijn levensonderhoud te voorzien. Een veelkleurige vogel dus. Gevraagd naar de bijzonder reiskoffer die hij heeft genomen naar de kijkhut van Staatsbos, zegt hij: ‘Het maakt me alleen al gelukkig als ik ernaar kijk.’

Flow

Ik krijg zo’n bruin vermoeden dat onze vrijwilligers van de week in een flow zijn gekomen van onthaasting en in balans komen met zichzelf en de natuur. Elke minuut genieten ze van het uitzicht, de wolken, de zee, de duinen, de kwelders en de geluiden die de zee, en de vogels produceren.

Het ritme van eb en vloed is de constante in een stroom van verschillende vormen van beleving. Alles verandert en blijft gelijk. Halverwege de avond komt de apotheose met een oorverdovende stilte en verpletterend vuurwerk in de vorm van de koperen ploert die achter de horizon verdwijnt voor een uurtje of zeven. Reden genoeg om vroeg te kooi gaan in de barak op de Boschplaat. Morgen weer de zon in de zee zien schijnen. Alle dagen feest, zou Remco Campert zeggen.

Tekst: Henk Tameling met medewerking van Karin Lodder en Oscar Kolb