Boschplaat Berichten, vrijdag 3 juli 2020
Uit de dagboekaantekeningen van Karin Lodder en Oscar Kolb, vrijwillige vogelwachters in Boschplaatbarak van Staatsbosbeheer
De natuur laat zich op verschillende manieren zien. Verwacht van mij geen encyclopedie, geen vogelgids of een bloemrijke uiteenzetting van alles wat bloeit en groeit en ons dagelijks boeit. Eigenlijk verboden maar we doen het toch een beetje stiekem: degene die als eerste weet van wie dit rijmpje uit een grijs verleden is, krijgt een 1 lekker bakje leut bij de keet.
The catch of te day
Gisteren was het weer in het oosten een drukte van belang: 140 mensen bezochten de keet. Nog steeds een sterk stijgende lijn dus. Dat kan wat worden als over enkele dagen de zomervakantie in Noord-Nederland losbarst. Ook Rients Terpstra kwam weer in zijn open huifkar voorbij. Op de Noordzee viste de Harlingen 36 op scheermessen.
Oscar meldt twee spotvogels, zwart oranje rupsen van de Sint-jakobs vlinder, nog steeds de boerenzwaluwen van eerder deze week, vlinders en wel koolwitjes en weer een reebok. Het beestje was lekker aan het grazen. De bronstijd van deze diersoort schijnt er aan te komen en dan lusten de beestjes wel wat. Ik kan er niks aan doen maar ik moet even denken aan het recente bericht over het Amsterdams Broodjeshuis in Groningen dat gaat sluiten. Onze favoriete eetmuur na een avondje stappen.
De helden op sokkels
Rondlopend op de Boschplaat kom je nog steeds de gevolgen tegen van verschillende milieurampen veroorzaakt door overboord geslagen containers in de Noordzee. Karin ziet veel glas op het strand liggen en de kleine piepschuimkorreltjes van de laatste ramp zijn ook nog steeds overal. En dan hebben we nog niet eens over het ‘gewone’ afval dat mensen en bedrijven in de zee dumpen en dat op de stranden en in de duinen aanspoelt. Uit voorzorg neemt Karin touwtjes van hennep en kunststof mee. Zeehonden kunnen erin verstrikt raken en vogels erin stikken.
Je ziet steeds vaker wandelaars die onderweg vuil oprapen en meenemen. De bermen en bosjes liggen vol met blikjes van metaal, flesjes van plastic, wikkels van candybars, lege zakjes chips. Het legertje van anonieme helden heeft altijd tasjes bij zich om de rommel van een ander op te ruimen. Chapeau. Petje af. Het wordt tijd voor een heleboel standbeelden voor die onbekende milieujutters.
De tas van Karin
Ik vroeg me af of Karin daarom zo’n bijzondere tas bij zich heeft. Zelfs hier op het eiland, sterker nog, ook hier in het niemandsland. Een chique handtas nog wel. ‘Misschien wel het restant van mijn vroegere leven op de wal,’ zegt ze. Daar waar Oscar een praktisch overlevingspakket meeneemt in zijn zeemanskist naar dit safaripark, bracht Karin voor deze week een laptop mee onder het mom van ‘Er is altijd ook nog gewoon werk te doen’ en een soort exotische toilettas vol toiletartikelen, vitaminepillen, gezicht crèmes en allerlei frutseltjes zoals ze zelf heel openhartig vertelt.
Een setje vol verstand
Ik vind het wel bijzonder dat ik op afstand met enige schaamte zo in het leven van dit voor mij vrijwel onbekende duo mag kijken. Hij de georganiseerde man met een keurig ingerichte la kleding en vooral veel praktische zaken voor het geval de nood aan de man komt: schip in zwaar weer, arm gebroken, exotische roofvogels die het pand bedreigen en voldoende sokken voor koud weer. Hij kookt elke dag en veegt de vloer aan met een bezem. Zij doet dat met blik en veger, heeft een chaotisch ingerichte kledinglade, een tas vol toiletspullen, een boek waar ze niet aan toekomt en moet af en toe op de Boschplaat aan het werk als vertrouwenspersoon van de Terschellinger Ondernemings Vereniging (TOV).
Een duo maar geen setje, twee maatjes die voor het eerst van hun leven onder één dak slapen. Een mini mini samenlevinkje en het werkt ook nog omdat ze er van tevoren over hebben gesproken. Over mogelijke, wederzijdse irritaties wel te verstaan die kunnen ontstaan. Ze hebben ze benoemd en afgesproken dat ze het er over zullen hebben als de een zich ergert aan de ander. Karin: ‘Wij zijn mensen die er van tevoren over nadenken en erover praten.’ Levenslessen op de Boschplaat. Ik ben er stil van.
De afwas is net gedaan. Ik zie ze achter het raam zitten, zwijgend, genieten van het geluid van de wind en de golven, ieder met zijn eigen gedachten, zij een beetje verlangend naar haar hondje Boppe en hij naar zijn twintig jaar oude tamme kauw Karel. Huiselijke cultuur in de natuur. Eén met elkaar en met de natuur. Het lijkt wel een miniparadijsje op aarde. Is dit de zin van het leven? Gelukkig zijn? Tevreden zijn met wat je hebt? Deze huismus gaat nog even zijn wandelende tak uitlaten op ons woonerfje.
Tekst: Henk Tameling met bijdragen van Karin Lodder en Oscar Kolb
Foto’s: Karin Lodder
