November, 2018. De dagen zijn kort. Start en einde van de dagen in november zijn eerder dan je gewend bent. Het daglicht verwelkom ik als ik zelf al een paar uur wakker ben. De zon komt als een bejaarde achter een rollator door de grijze novemberwolken en de feestverlichting gaat eerder uit dan je lief is. Voordat je het weet gaan de zonnestralen achter de duinen in het westen het hoekje om. Als de avondboot op punt van vertrek ligt, moet je je haasten om het vuurwerk van de ondergaande zon in oogverblindende knalrode, oranje en gele kleuren op tijd voor je lens te kunnen krijgen. De vuurtoren begint om een uur of vier al op te lichten.

De dagen zijn onbestemd. De jachthaven is een schoongemaakte kroeg in de vroege ochtend na een geslaagd feest. De fietsenverhuurder neemt de tijd voor de winterbeurt van zijn voorraad van een paar duizend fietsen. De bakker en de boekhandelaar liggen ergens rond de evenaar op een ander eiland op een strand na te hijgen van een oververhit hoogseizoen. De restauranthouder gebruikt de stilte voor de storm voor achterstallig onderhoud, de pensioneigenaar aan het einde van de Dorpsstraat sloopt zijn afgeschreven accommodatie en de hoteleigenaar aan het begin van dezelfde straat hoopt eindelijk zijn verbouwing af te krijgen. Op het Vuurboetsduin zijn bouwvakkers op hoog niveau de vuurtoren aan het renoveren.
De dagen zijn vooral geel. De zonnestralen verlichten de miljoenen afvallige bladeren op paden en wegen. De wind heeft in het bos ad interim een hoogpolige vloerbedekking in retro gele en bruine tinten neergelegd. De loofbomen dragen hun laatste bewijzen van een te droog seizoen.

De dagen ademen rust. Aan de Postweg wachten de laatste groentes geduldig op hun onthoofding. De paarden in de duinen zijn een en al aandacht voor voorbijkomende fietsers. Op de camping houden tenthuizen onder een groene deken van kunststof hun verplichte winterslaap. De weinige toeristen komen elkaar deze midweek veelvuldig tegen op het strand, de fietspaden en bij het avondeten. We groeten elkaar landelijk en dorps. Aalscholvers, bergeenden, bandganzen en wulpen nemen alle tijd voor lekkere hapjes in de Kroonspolders.  Ze lijken geen last te hebben van de geluidsexplosies van de F16’s die over de Vliehors scheren.

De dagen ontspannen. Ver weg zijn de luidruchtige massa’s. Dichtbij is de stilte van een bijna verlaten plekje in de Waddenzee. Heel even zijn we een bevoorrechte elite en genieten we van het laatste hoofdstuk van de zomer in de herfst. De herfst wordt de nieuwe zomer.  Ik zoek in mijn boshuis naar een andere naam voor oudewijvenzomer.
15-11-18