Op het moment zelf besef je nog niet zo goed wat precies de betekenis is van wat je hebt meegemaakt, maar als je je verhaal doet aan een ander realiseer je je dat je ervaring uniek en heel bijzonder is. Het overkwam me op een prachtige herfstdag in 2016 met zomerse temperatuur op de Wadden.

Om een uur of acht verschijnt de oranje gloed achter de imposante wolken boven de Waddenzee. De sluizen van Lauwersoog worden in strijklicht gezet. Ik parkeer mijn auto langs het meer en begin snel een serie foto’s te schieten. Hier zie je wolken en zonnestralen die in de Randstad achter torenhoge gebouwen verborgen blijven. Ik moet denken aan de kleurige impressies van Mondriaan.

Boschwad

Ik stap weer snel in mijn pittige wagentje om de boot niet te missen. In de haven van Lauwersoog varen de laatste garnalenkotters de haven uit, richting Waddenzee, op zoek naar netten vol ongepelde omzet. Lang hoef ik niet te zoeken, snel ik ontwaar een groep waartoe ik ook ga behoren vandaag. Rugzakken, afritsbroeken, stevige wandelschoenen, bontgekleurde petjes en mutsen, fototoestellen en verrekijkers om de schouders van een groepje 60plussers: mijn collega-reisgenoten voor één dag, wachtend om aan te monsteren op het motorschip annex pleziervaartuig Boschwad. Voor vandaag het vlaggenschip van Staatsbosbeheer om een select gezelschap actieve pensionado’s naar Rottumeroog te vervoeren. It giet oan zegt de halve Fries in mij als even na half negen de trossen losgaan en de schipper in oostelijke richting koerst. Het schoolreisje voor de echte natuurliefhebbers is begonnen.

Het zicht is redelijk helder en de Groninger kust is lang zichtbaar. Menige senior houdt bovendeks op GoogleMaps onze positie bij. Drie uur lang varen we over zo’n 12 kilometer lengte over het wad langs gele boeien die het bekabelde onderwatergebied markeren, zo vertelt een vriendelijke oud-ambtenaar van de provincie me. Als we de Eemshaven en Borkum in de verte menen te ontwaren, bespeur ik een zekere collectieve nervositeit in de groep. De Wadden zijn echter geen vierbaansweg waar je van A naar B zoeft, we meanderen gestaag door smalle geulen, langs verticale boeitjes in de vorm van lange takken om niet ongewild te stranden op ondieptes.

Bak water

Rottumerplaat komt in zicht met zijn markante huisje op het meest oostelijke punt. We varen verder evenwijdig aan Rottumeroog en gaan bij een markering met een kruis dat doet denken aan een naderende spoorwegovergang voor anker. Het grote wachten op het betreden van het heilige der heiligen is begonnen. Het water moet nog enkele uren verder zakken om veilig te kunnen wadlopen over de zandplatenroute naar het oog van onze bestemming. Voor je ogen zie je in levenden lijve de werking van het tij. Een immense bak water verlaat tijdelijk het leefgebied van tienduizenden vogels, vissen, schelpdieren en een paar wadvaarders. Iedereen brengt zich in gereedheid om over de zandplaten te kunnen lopen. Kuiten worden bloot gelegd voor de medepassagiers en oude sportschoenen, lieslaarzen en waterschoentjes in stellig gebracht.

Moeder Natuur

Vier uur na vertrek uit Lauwersoog is het zover: we gaan van boord via een stevig aluminium laddertje en zetten voet aan wal van de wadden. De temperatuur van het water is allesbehalve onaangenaam. Voorzichtig als kleine kinderen die net hebben leren lopen leggen we onze eerste meters in het zompige waddenslik af. Tot aan de enkels zakken we in de modder die stap voor stap onze voeten na enkele seconden weer teruggeeft aan de eigenaar. Vriendelijke vrijwilligers van Staatsbosbeheer en Vrienden van Rottumeroog leiden ons zorgvuldig door de massa kleine steltlopertjes. De zon beschijnt het weidse landschap van strand, duinen en water. De hemelblauwe lucht met af en toe voorbijtrekkende meeuwen maakt het adembenemende kunstwerk compleet. De pelgrimsstoet geniet devoot in stilte van wat Moeder Natuur ons heeft geschonken.

 Vadertje Staat

Op dit onbewoonde eiland van ruim 4 kilometer lengte en ¾ kilometer breedte vertellen onze gidsen Henk en Albert over het markante kustwerk van de zeekaap op de noordelijke kant van het eiland, over de snelle afkalving van de duinen aan de Noordzeekant, over de bewaking van het eiland door de vogelwachters. Restanten puin markeren het einde van het oude beleid: geen kunstgrepen van de mens, geen zandsuppletie, geen dijkverzwaring. Hier heeft de natuur de vrije hand gekregen. De onvoorstelbare kracht van wind en water kreeg vanaf het einde van de vorige eeuw alle ruimte van Vadertje Staat. Daar waar bij storm en wind de westelijke kant afbrokkelt, groeit het eiland aan de oostkant weer aan.

Zonnebank

Ieder geniet op zijn eigen manier enkele uren op dit monument van de Wadden. Tegen vijf uur lopen we enigszins vermoeid en onder de indruk over de nog droge zandplaten naar ons schip dat in zijn naam verwijst naar het eiland Bosch dat in 1570 bezweek onder de immense kracht van het water. Aan boord heeft de schipper warme soep klaar voor de uitgehongerde medemens. We praten na over de toekomst van Rottumeroog. Het anker wordt tegen zessen gelicht en de terugreis door de nog wat ondiepe geul kan beginnen. Bij Rottumerplaat liggen een kleine honderdtal zeehonden op een zonnebank. Het kan niet op vandaag. Een dag om nooit vergeten. Mijn bucketlijst is wat kleiner geworden. Met dank aan de vrijwilligers van Staatsbosbeheer en Boschwad.

2016