Volgens Hessel, De bard van Terschelling, ziet iedereen tijdens Oerol minstens 1 voorstelling die hij niet begrijpt. Hij verkondigde deze wijsheid tijdens zijn optreden in zijn café met zijn dochter Tess en met zijn band.
Ik voeg daaraan toe dat Oerol een vrouwenfestival aan het worden is. De mannen zijn ver weg in de minderheid, de heteroseksuele helemaal. Dagenlang wordt het eiland overspoeld door groepjes vrouwen, volgens mijn bescheiden waarneming hoger opgeleid, maximaal assertief, goed geletterd. Ze lezen aan een stuk door. Tijdens Nederland-Frankrijk, toch zeker geen onaardige wedstrijd, zag ik een dame stug doorlezend in haar roman terwijl tot en met de laatste minuten de doelpunten ons om de oren vlogen. De Oerolvrouwen zijn of alternatief, hip en cool of van de afdeling bergbeklimmen, rijkelijk voorzien van sportieve merkkleding, omwikkeld met veel fleese. Ik denk dat Bever en Nomad veel verdienen aan deze parttime op bergschoenen loslopende vrouwen.
Dat Oerol net als literaire tupperware avondjes vooral door vrouwen wordt bezocht viel me ook tijdens de voorstelling Souldada en bij Het evenement van Oerol 2008: Walking van Robert Wilson. Wij mannen waren sterk in de minderheid. Maar opzij daar mee. Walking dus.
Vier uur lang duurt het totaal, daarvan ben je ongeveer drie uur aan het lopen. En nu begint het probleem. Eigenlijk hebben we geen goed passend woord voor de door het evenement (kunstwerk?) voorgeschreven ritme van het lopen: 1 stap per seconde. In totaal meer dan 10.000 stappen stond er in de Oerolkrant. Een rekensommetje leert dus dat we het hebben over 2, 7 uur over een afstand van 5 km, ongeveer een half uur per km. Oftewel 2 km per uur. Je loopt dus minstens op halve snelheid. Maximale vertraging. Dit is geen lopen meer, dit is schuifelen, voetje voor voetje. Het kunstwerk stelt ons dus voor een taalprobleem.
Vanaf het begin af aan stelt het kunstwerk ons voor de vraag ‘wat is hier kunstzinnig aan?’ Zijn het de kleren van de keizer of is het een noviteit van wereldklasse? Ik loop door een wereld die ik al veertig jaar ken maar die ik vandaag voor het eerst zie. En intenser dan ik ooit beleefde. Een slingerend pad door de kwelders, grazende koeien, tientallen mensen die lopen zonder geluid te maken. Een nieuw Arcadia ontstaat.
Iedereen onderwerpt zich vrijwillig aan het regiem van de kunstenaar. We zijn stil, we lopen ingehouden, we halen niet in. We kijken, we denken, we ruiken, we voelen een intense rust. Allemaal stappen we in een idee, we ondergaan het concept van een creatieve geest.
Na afloop praten we er nog dagen over, de kranten zijn er mee gevuld. Nu ontstaat dus een nieuw kunstwerk: de beleving van de bezoekers, hun visie, hun recensie. Een mythe groeit. Het gesprek blijft gaande. Het kunstwerk krijgt steeds andere dimensies. In de golven van emoties ontstaat een nieuw concept. Het spoelt voor de jutters aan bij paal 25. Ik had niet gedacht dat ik zo kon genieten van mijn eigen rust. Met dank aan Wilson.
Juni 2008
