Wat maakt een plek bijzonder? Waarom kom je vaak terug op dezelfde plaats? Hoe werken de magneten in ons hoofd en hart die ons telkens naar dezelfde oorden doen trekken? door Henk Tameling, 13 maart 2021
Ik ben eigenlijk een gewoontedier. Ik wentel me in routine, ik geniet van regelmaat, ik hou van herhaling. Vaste patronen geven me een schijnzekerheid die ik koester als de eerste zonnestralen mijn kamer verlichten.
Ik wissel het onverbiddelijke ritme van sleetse patronen aan de andere kant ook weer zielsgraag af met onverwachte, niet geplande en spontane activiteiten. Kom maar door onverwachte beller aan mijn voordeur, meld je maar oude vriend met een appje om af te spreken. Een brief op de deurmat kan me ook opwinden als een kleuter op zijn vijfde verjaardag. Maar. Toch. Echter. Desalniettemin.
Op de keeper beschouwd ben ik uiteindelijk wel het gewoontemannetje met zijn rituelen van kopje thee en krantje, na een uur de eerste verse koffie, gevolgd door zeker nog twee welriekende bakjes. De rest van de dag is behoorlijk voorspelbaar tot en met het avondjournaal van 20.00 uur.
Zo gingen wij ook jaar in jaar uit naar Vlieland. Met het gezin, man, vrouw, twee schatten van kinderen. Alles was na twee jaar volstrekt voorspelbaar. De reis, de aankomst, de eerste dag, drie weken opstaan, washok, koffie, boodschappen doen, krantje scoren, rondje Lange Paal hardlopen, naar het strand, lezen, doezelen, zwemmen, biertje met vrienden, pasta kokkerellen, biertje in De Bolder, slapen, ’s nachts op de plasemmer, opstaan. Jaar in, jaar uit Vlieland. Strand, zee, tent, scheerlijnen.
De meeste vrienden begrepen niets van mijn routineus vakantiebestaan. Nee, dan la dolce France, Viva Espagne, Dolle Dolemieten, Natuurlijk Noorwegen en Spannend Schotland. Om over Azië, Afrika en Amerika nog maar te zwijgen.
Ik genoot van de verlaten stranden, de lege duinen, de wind aan zee, de geur van dennenbomen, de blauwe luchten, de witte wolken, de zilte lucht van het Wad, de heldere hemel, de stilte, de rust en het biertje om vijf uur. Het gebrek aan uitdagingen, de afwezigheid van verplichtingen. Ik genoot van de mensen. Levensgenieters, onafhankelijke geesten, beetje vrijgevochten, zichzelf, geen poeha. In korte broek en T-shirt onherkenbaar en niet direct in hokjes in te delen. Klassen en sociale verschillen verdwijnen daar als sneeuw voor de zon. Niemand is onder de indruk van je CV of je dure auto op de P-plaats van Harlingen.
De meest bijzonder exponent van het bonte gezelschap van zo’n 3000 kampeerders op Stortemelk was en is de vrouw met het rode haar, de Hannie Schaft in vredestijd: Sien uit Amsterdam. Meer wisten we niet van haar. Eigenzinnig gekleed in bonte kleuren, een opvallende haarband rond de rode haardos, gulle lach, sigaretje, biertje, fietstassen en laarsjes in regenboogkleuren, swingend tot sluitingstijd. Werkelijk onafhankelijk, 100% zichzelf, de vleesgeworden jaren zestig. Een icoon van revolutionaire jaren zestig. Een vrouw waar je als brave burgerman stiekem een beetje jaloers op was.
Ik kwam Sien weer tegen op Facebook. Iemand gaat een film over haar maken. Tenminste als de crowd fund actie genoeg opbrengt.
Ik aarzelde, ga ik straks mijn geromantiseerde idee van Sien kwijtraken? Wordt Sien in de Cinema publiek bezit ? God mag verhoeden dat ze een bekende Nederlander wordt. Ik wil haar houden als BVG ér: Bekende Vlielander Badgast.
Ik heb toch maar wat geld overgemaakt om de film te sponsoren. Ik ben wel benieuwd wie Sien eigenlijk is. Want dat is ook Vlieland: we zien elkaar vaak, maar weten we eigenlijk wel wie we zijn?
Ook de film over Sien steunen? https://cinecrowd.com/en/het-pad-van-sien
