Jaar in, jaar uit bezoek ik haar. Uit liefde, uit verslaving en uit gewoonte.  Ik kom en ga. Ik land en stijg op. Ik kan me geen leven zonder haar voorstellen. Bijna zeventig jaar zit ze onder mijn huid en in mijn hart. Een mysterieuze magneet trekt me naar haar toe.  In mijn hoofd blijf ik dolend naar woorden zoeken om mijn diepste gevoelens voor haar te omschrijven. Zinnen herschrijf ik talloze malen. De prullenbak stroomt over van mislukte vergelijkingen en beelden. Ik struikel over mijn eigen woorden. Als ik haar geur wil omschrijven, kom ik niet op dat ene woord dat mijn gevoel treffend weergeeft. Ik schaam me voor mijn oppervlakkigheid over haar met woordjes als mooi, leuk, fijn.

Ik voel me een schilder die oneindige pogingen doet de juiste kleuren te vinden voor de wolken die zo imponerend voorbij drijven boven de vlakke zee.  Ik ben de fotograaf die teleurgesteld bij thuiskomst vaststelt dat er tussen de tweehonderd beelden niet een te vinden is die mijn gevoel van dat moment op die plek verbeeldt. Ik denk aan Gemompel van Remco Campert

Hoe duidelijker ik ‘t wil zeggen

hoe slechter ik uit mijn woorden kom

dit lijkt me een typisch verschijnsel

van het een of ander.

(uit: ‘Dichter’, 1995)

In mijn zoektocht naar het juiste woord associeer ik erop los, spuit ik synoniemen als een Romeins fontein en bouw ik in hoog tempo ezelsbruggetjes. Onze taal is een doolhof en een eldorado, een schateiland vol woorden, een zee aan uitdrukkingen en gezegdes. Het is makkelijker te zeggen dat je van haar houdt dan waarom of hoe. Ik zoek al jaren naar dat ene woord voor mijn grote liefde. Ik mompel wat onverstaanbaars over weidsheid, rust, dynamiek en stilte. Ik lispel wat over broedplaats, kraamkamer en zandplaat. Ik fluister over mystiek en opgaan in het universum. Ik snak naar adem bij noorderstorm en springtij. Ik sta bol van paradoxen: leven naast dood bij de vloedlijn, licht en ook donker in zee.

Wetenschappers speuren aan de horizon naar pasgeboren woorden en vangen verdronken idiomen. Wij eenvoudige badgasten vullen onze ansichtkaarten en verhalen met huis-tuin-en keukentaal. Ergens in het Wad ligt dat ultieme woord dat de rijkdom van de Wadden typeert. Wie graaft deze schat op?

Genootschap Onze Taal en de Waddenacademie dagen ons uit het unieke Waddenwoord te zoeken. Zij organiseren de verkiezing van hét Waddenwoord. Wat is het ultieme Waddenwoord – het woord dat het Waddengebied in al zijn verscheidenheid het beste kenmerkt?  U kunt uw Waddenwoord vóór 1 augustus 2021 nomineren. Een Waddenwoord is een woord, uitdrukking of geografische naam in één van de talen en dialecten van het Waddengebied.

Een jury bestaande uit Arno Brok, Marijke Bakker, Mathilde Jansen, Albertina Soepboer en ikzelf, kiest uit alle inzendingen tien woorden. Tussen 1 en 7 september is de verkiezingsronde en op 10 september wordt tijdens het 26e Symposium van de Waddenacademie het winnende woord bekendgemaakt. De winnaar krijgt een jaarabonnement op Onze Taal en een uniek shirt van de Waddenacademie. Meer informatie op: www.Waddenacademie.nl/waddenwoord